AS BASES DEMOCRÁTICAS GALEGAS

PERANTE O FRACASO DA REFORMA ESTATUTARIA

A Xunta do bipartido tiña como un dos seus obxectivos centrais nesta lexislatura o de conseguir a reforma do Estatuto de Autonomía, reforma negada rotundamente pola Xunta de Fraga e o PP. Ao longo deste ano puxéronse na tarefa, as negociacións e as reunións; mesmo chamaron a determinadas forzas sociais, políticas e sindicais para lle dar un aspecto “democrático” ao proceso, excluíndo a maioría das entidades soberanistas.

O seu obxectivo era o de adecuar a relación da Galiza co resto do estado, sen tocar as bases e os marcos da Constitución do 78. Esta, e non outra, é a razon do fracaso da negociación do Estatuto.

Fronte á firmeza do PP, representante “lexítimo” e administrador dos intereses do aparello do Estado –da xudicatura, do exército, etc.- na Galiza, presentáronse duas opcións, cada cal máis feble, a do PSOE que, no fondo representa o mesmo cá do PP, e ten a mesma política cara á Galiza que o PP só que co “talante”, e a do BNG, que presentou a súa oferta de Estatuto de Nación evitando calquera referencia ao dereito de autodeterminación.

O que escondía esta proposta, é que unha nación só pode considerarse como tal, se exerce o seu lexítimo dereito á decisión, o contrario é converter o termo “nación” nun saúdo á bandeira. Nos feitos, a mesma reforma do Estatuto é unha negación da autodeterminación, ao substituír o dereito do pobo a decidir por unha negociación. O máis que faria o pobo sería ratificar, ou non, o negociado en segredo polas forzas políticas institucionais.

O PP entrou na negociación coa forza de quen sabe que no outro lado da mesa non hai firmeza, mais aceptación dos mesmos criterios que lles confiren forza: a prohibición constitucional do dereito a autodeterminación, e que, por iso, non tiñan a menor intención de sacar a poboación á rúa, para esixilo.

Ademais, os defensores da reforma, como poderían apelar á poboación se negocian ás súas costas, e, ademais, non ten que ver cos problemas que teñen. Na negociación falábase de moitas cousas, dos subsidios, das obras de infraestrutura prometidas, da parte de investimentos do estado na Galiza, da parte dos impostos que ficarían na Galiza, etc., falábase de como a burguesía “galega” apañaría un pedazo dos orzamentos estatais que cuantificaron en 8%.

E este diñeiro ía a obxectivos concretos: a grande polémica do transporte non eran os servizos de proximidades ou intercomarcais, mais o AVE; as deslocalizacións e a precariedade resolvíanse con declaracións xenéricas, para logo dicir que non podian facer nada “contra as leis do mercado”; na reindustrialización só se lles ocorre privatizar o estaleiro ferrolán de ASTANO; na saúde só saben manter a mesma política de precariedade e infrautilización dos servizos, fomentando desta maneira a saúde privada; no terreo impositivo, pelexan polas cotas que van ficar na Galiza dos impostos indirectos, IVE incluído, e non se lles ocorría propor a prohibición expresa da imposición indirecta e o estabelecemento dun imposto directo e progresivo (“que pague quen máis ten”).

Nestas condicións, o debate “nación si ou non” era nominalista, e non tiña nada a ver con intereses da poboación traballadora, que a vían lonxe da súa vida privada.

O fracaso do Estatuto pode parecer un retroceso no “autogoberno” da Galiza, pero nada máis lonxe da realidade. O fracaso da negociación do Estatuto é o fracaso de quen pretende vender a negociación cos PP e o aparello do estado como a maneira de alcanzar un maior “autogoberno”. Mais, chegar a 8% dos orzamentos non resolve os problemas centrais da pobacion traballadora galega e non resolve o problema da dependencia da Galiza dun estado centralista.

Escoller a suposta vía de menor resistencia, é dicir, a negociación cos inimigos mortais dos pobos, dos mesmos que petardearon o proceso basco, dos mesmos que envían tropas a medio mundo, dos que insultaron e desprezaron a Galiza cando a crise do Prestige, os que representan o estado herdado do franquismo, é escoller a vía do fracaso.

O verdadeiro “autogoberno” da Galiza, e dicir, o dereito á autodeterminación que lle permita escoller libremente o seu destino, depende de que a poboación traballadora sinta que é parte da súa loita contra a explotación e a opresión, que a faga súa e a defenda coa mobilizacion social, única maneira de romper a “firmeza” dos inimigos da liberdade dos pobos.

As BDG pensan que todos/as aqueles/as que defenden o carácter de nación da Galiza, e polo tanto o seu irrenunciábel dereito á autodeterminación, estean debaixo das siglas que estiveren, teñen que reagruparse e traballar neste camiño.

Galiza 29 de Febreiro de 2007

AS BASES DEMOCRÁTICAS GALEGAS PERANTE O FRACASSO DA REFORMA ESTATUTÁRIA

A Junta do bipartido tinha como um dos seus objectivos centrais nesta legislatura o de conseguir a reforma do Estatuto de Autonomia, reforma negada rotundamente pola Junta de Fraga e o PP. Ao longo deste ano pugérom-se na tarefa, as negociaçons e as reunions; mesmo chamárom a determinadas forças sociais, políticas e sindicais para lhe dar un aspecto “democrático” ao processo, excluindo a maioria das entidades soberanistas.

O objectivo deles era o de adequar a relaçom da Galiza com o resto do Estado, sen tocar as bases e os marcos da Constituiçom de 78. Esta, e nom outra, é a razom do fracasso da negociaçom do Estatuto.

Frente à firmeza do PP, representante “legítimo” e administrador dos interesses do aparelho do Estado –da judicatura, do exército, etc.- na Galiza, apresentárom-se duas opçons, cada qual mais feble, a do PSOE que, no fundo representa o mesmo que a do PP, e tem a mesma política para a Galiza que o PP mas com o “talante”, e a do BNG, que apresentou a sua oferta de Estatuto de Naçom evitando qualquer referência ao direito de autodeterminaçom.

O que escondia esta proposta, é que umha naçom só pode considerar-se como tal, se exerce o seu legítimo direito à decisom, o contrário é converter o termo “naçom” numha saudaçom à bandeira. Nos factos, a mesma reforma do Estatuto é umha negaçom da autodeterminaçom, ao substituir o direito do povo a decidir por umha negociaçom. O mais que faria o povo seria ratificar, ou nom, o negociado em segredo polas forças políticas institucionais.

O PP entrou na negociaçom com a força de quem sabe que no outro lado da mesa nom há firmeza, mas aceptaçom dos mesmos critérios que lhes conferem força: a proibiçom constitucional do direito à autodeterminaçom, e que, por isso, nom tinham a menor intençom de tirar a populaçom à rua, para exigí-lo.

Além disto, os defensores da reforma, como poderiam apelar à populaçom se negociam às suas costas e aliás, nom tem a ver com os problemas que tenhem. Na negociaçom falava-se de muitas cousas, dos subsídios, das obras de infra-estrutura prometidas, da parte de investimentos do Estado na Galiza, da parte dos impostos que ficariam na Galiza, etc., falava-se de como a burguesia “galega” apanharia um pedaço dos orçamentos estatais que quantificáron em 8%.

E este dinheiro ia a objectivos concretos: a grande polémica do transporte nom eram os serviços de proximidades ou intercomarcais, mas o AVE; as deslocaçons e a precariedade resolviam-se com declaraçons genéricas, para logo dizer que nom podiam fazer nada “contra as leis do mercado”; na reindustrializaçom só se lhes ocorre privatizar o estaleiro ferrolano de ASTANO; na saúde só sabem manter a mesma política de precariedade e infra-utilizaçom dos serviços, fomentando desta maneira a saúde privada; no terreno impositivo, pelejam polas quotas que vam ficar na Galiza dos impostos indirectos, IVA incluído, e nom se lhes ocorreu propor a proibiçom expressa da imposiçom indirecta e o estabelecimento de um imposto directo e progressivo (“que pague quem mais tiver”).

Nestas condiçons, o debate “naçom sim ou nom” era nominalista, e nom tinha nada a ver com interesses da populaçom trabalhadora, que o viam longe da sua vida privada.

O fracasso do Estatuto pode parecer um retrocesso no “autogoverno” da Galiza, mas nada mais longe da realidade. O fracasso da negociaçom do Estatuto é o fracasso de quem pretende vender a negociaçom com os PP e o aparelho do estado como a maneira de alcançar um maior “autogoverno”. Mas, chegar a 8% dos orçamentos nom resolve os problemas centrais da populaçom trabalhadora galega e nom resolve o problema da dependência da Galiza de um estado centralista.

Escolher a suposta via de menor resistência, quer dizer, a negociaçom com os inimigos mortais dos povos, dos mesmos que petardeárom o processo basco, dos mesmos que enviam tropas a meio mundo, dos que insultárom e desprezárom a Galiza quando a crise do Prestige, os que representam o estado herdado do franquismo, é escolher a via do fracasso.

O verdadeiro “autogoverno” da Galiza, e dizer, o direito à autodeterminaçom que lhe permita escolher livremente o seu destino, depende de que a populaçom trabalhadora sinta que é parte da sua luita contra a exploraçom e a opressom, que a faga sua e a defenda com a mobilizaçom social, única maneira de romper a “firmeza” dos inimigos da liberdade dos povos.

As BDG pensam que todos/as aqueles/as que defendem o carácter de naçom da Galiza, e portanto o seu irrenunciável direito à autodeterminaçom, estejam sob as siglas que estiverem, tenhem que reagrupar-se e trabalhar neste caminho.

Galiza 7 de Fevereiro de 2007